masalá (masalále),
s.f. –
Torță,
făclie. Ngr. μασαλᾶς, din tc. (
arab.)
mașala (Tiktin; Gáldi 206; cf. Șeineanu, II, 250; Roesler 598; Lokotsch 1432; Ronzevalle 158), cf., bg., sb.
măsala.
Sec. XIX, înv. – Der.
masalagiu, s.m. (
purtător de
făclie), din ngr. μασαλατζής › tc.
mașalaci.