masalá (masalále),
s.f. –
Torță, făclie. Ngr. μασαλᾶς, din tc. (arab.)
mașala (Tiktin; Gáldi 206; cf. Șeineanu, II, 250; Roesler 598; Lokotsch 1432; Ronzevalle 158), cf., bg., sb.
măsala.
Sec. XIX, înv. – Der.
masalagiu, s.m. (purtător de făclie), din ngr. μασαλατζής › tc.
mașalaci.