șágă (șégi),
s.f. –
Glumă,
poznă. Sl.
šega, šuga (Cihac, II, 384; Byhan 334; Tiktin;
Iordan,
Dift., 73; Ivănescu,
BF, VI, 104), cf. bg., sb.
šega, šag, alb.
šakë. – Der.
șagaci,adj. (glumeț);
șăgalnic, adj. (hazliu), var.
șegalnic;
șeganie, s.f. (înv.,
glumă);
șegui (var.
șugui), vb. (a glumi), din sl.
šegovati, šegują.