vlăstár (-re),
s.n. – Mlădiță, puiet. – Var.
lăstar. Mr., megl.
vlăstar. Mgr. βλαστάριον, prin intermediul bg.
vlastara, vlastari, var. din bg., sb.
lastar (Miklosich,
Fremdw., 104; Tiktin; cf. Vasmer,
Gr., 88), cf.
alb.
vljastar, tc.
lastaria. – Der.
(v)lăstăret, s.n. (crîng, lăstăriș);
(v)lăstări, vb. (a da lăstari);
vlăstăriș, s.n. (mulțime de lăstari).