mecét (mecéturi),
s.n. – Moschee,
geamie. – Mr.
micete. Tc.
meçid, din arab.
masğid (Miklosich,
Türk. Elem., II, 127; Șeineanu, II, 255; Eguilaz 451; Berneker, II, 29; Lokotsch 1435), cf. sp.
mezquita, fr.
mosquée, ngr. μεντζίτι, μετζέτι, bg.
mečit, mag.
mecset, sb.
mečet,
rus.
mečetĭ. Sec. XVII.