dáfin (-ni),
s.m. –
1. Laur (
Laurus nobilis). –
2. (Olt.) Salcîm. Gr. δάφνη, prin intermediul lat.
daphinus (Pușcariu 482; Candrea,
Éléments, 23; Diculescu,
Elementele, 481; Sandfeld 18), cf.
afin. După
alți cercetători (Cihac, II, 654; Candrea), din sl. (bg., sb.)
dafina, cf.
alb.
dafinë, dafën, tc.
dafne; însă
chiar cuvîntul sl. provine din lat. sau din
rom. (cf. Miklosich,
Elem., 406).