tabiét (-turi),
s.n. –
1. Obicei,
stil,
deprindere. –
2. Viață confortabilă,
comoditate,
satisfacție. – Var.
tabet. Mr.
tabiete, megl.
tabiet. Tc. (
arab.)
tabiat (Ronzevalle 116; Șeineanu, II, 339; Lokotsch 1967), cf. ngr. ταμπέτι,
alb., sb.
tabiat, bg.
tabiĭat. – Der.
tabietliu, adj. (cu
tabieturi,
maniac,
pedant), din tc.
tabiatli.