mahalá (mahalále),
s.f. –
Suburbie,
periferie. – Mr.
măhală, megl.
maală. Tc. (
arab.)
mahalle (Miklosich,
Türk. Elem., II, 121; Roesler 599; Șeineanu, II, 242; Berneker, II, 5; Lokotsch 1350; Ronzevalle 159), cf. ngr. μαχαλᾶς,
alb.
mahaljë, bg., sb.
mahala. – Der.
mahalagiu, s.m. (
persoană care
trăiește la
mahala;
vulgar,
grosolan);
mahalagesc, adj. (de
mahala):
mahalagioaică, s.f. (
femeie vulgară);
mahalagism, s.n. (cuvînt sau
expresie trivială).
Mală, s.f. (
stradă),
folosit în
Banat, este
dubletul lui
mahala, din sb.
mala (
Candrea).