sacát
adj. –
Rănit,
vătămat, damblagit. – Var. mr.
săcat. Tc. (arab.)
sakat (Șeineanu, II, 304), cf. ngr. σαϰάτης,
alb., bg., sb.
sakat. – Der.
sacatifsi, vb. (a schilodi), din ngr. σαϰατεύω,
sec. XVIII, înv. (Gáldi 247);
sacatlîc, s.n. (invaliditate), din tc.
sakatlik.