smerí (-résc, -ít),
vb. refl. – A se
umili, a fi
supus. Sl.
sŭmĕriti (Miklosich,
Slaw. Elem., 48; Cihac, II, 197). – Der.
smerenie, s.f. (
umilire, supușenie; umilință), din sl.
sŭmĕrenije;
smericiune, s.f. (înv., umilință);
smerelnic, adj. (înv., umil);
smeren, adj. (înv., umil), din sl.
sŭmĕrĭnikŭ.