mahalá (mahalále),
s.f. – Suburbie, periferie. – Mr.
măhală, megl.
maală. Tc. (arab.)
mahalle (Miklosich,
Türk. Elem., II, 121; Roesler 599; Șeineanu, II, 242; Berneker, II, 5; Lokotsch 1350; Ronzevalle 159), cf. ngr. μαχαλᾶς,
alb.
mahaljë, bg., sb.
mahala. – Der.
mahalagiu, s.m. (
persoană care
trăiește la mahala; vulgar,
grosolan);
mahalagesc, adj. (de mahala):
mahalagioaică, s.f. (
femeie vulgară);
mahalagism, s.n. (cuvînt sau expresie trivială).
Mală, s.f. (stradă), folosit în
Banat, este dubletul lui
mahala, din sb.
mala (Candrea).