vésel (-lă),
adj. – Bucuros, voios. Sl.
veselŭ (Miklosich,
Slaw. Elem., 17; Cihac, II, 453), cf. bg.
vesel. – Der.
veseli (var.
înveseli), vb. (a se
bine dispune, a se
bucura; a se
distra, a
petrece), din sl.
veseliti;
veselie, s.f. (voioșie,
bună-dispoziție; înv.,
petrecere veselă), din sl.
veselije;
(în)veselitor, adj. (care înveselește, voios);
veselos (var.
veselnic), adj. (voios, amuzant).