múra (múre),
s.f. –
Prapur, mezenter. – Mr.
(a)mură. Probabil dintr-un lat. *
mula (Meyer,
Neugr. St., III, 45;
Pascu, I, 34; Candrea; cf. Mușlea,
Dacor., VIII, 212), cf.
alb.
muljë (după Capidan,
Raporturile, 515, din
alb.), ngr. μούλα, fr.
mule. Der. din gr. μύλη (Giuglea,
LL, II, 46) este mai
puțin probabilă. – Din
rom. provine bg.
mura (Romansky 121; Capidan,
Raporturile, 209).