ușchí (-chésc, -ít),
vb. refl. – (Arg.) A
pleca repede și pe
neobservate dintr-un
loc, a
ieși brusc. Țig.
ušt- „a se
ridica”,
imperativ ušti (Vasiliu,
GS, VII, 129;
Graur 194;
Graur,
BL, IV, 199; Juilland 178), cf. tc.
ușt „
afară”.
Legătura cu sl.
ušidŭ „
fugar”,
rus.
uškam „
iepure” nu este
clară (cf. Vasmer, III, 98). – Der.
ușchială, s.f. (Arg.,
fugă).