topór (-oáre),
s.n. –
Bardă,
secure. – Mr.
tăpor, tupor. Sl.
toporŭ (Miklosich,
Slaw. Elem., 49; Cihac, II, 417; Conev 66), cf. bg., slov., rut.,
rus.,
pol., mag.
topor; pare a fi cuvînt
oriental, cf. tc.
teber. – Der.
toporan, s.m. (înv.,
ostaș înarmat cu topor);
toporaș, s.m. (
violetă,
Viola odorata, V.
hirta, V. Jooi;
plante,
Tagetes patula, Delphinium
consolida,
Aquilegia vulgaris);
toporășiu, adj. (
violet, de
culoarea toporașului);
toporișcă, s.f. (
teslă);
toporiște (var.
toporîște, mr.
tăpăriște), s.f. (
coadă de topor), din sl. (bg.,
rus.)
toporište. Țig. sp.
tober „topor” (Besses 159)
ar putea proveni din
rom. sau din tc.