strălucí (-césc, -ít),
vb. – A
luci puternic, a
sclipi, a scînteia. De la
luci, cu pref.
stră- (Pușcariu 988) sau dintr-un der. lat. de la
lūcēre (*
tralūcῑre, după
Candrea-
Dens., 1011; cf. REW 5136), cf. bell.
straluce, rovign.
stralusir, engad.
stral’üzir, calabr.
straluciri. – Der.
străluc, s.m. (
insectă, Cerambyx moschatus),
deverbal;
strălucit, adj. (
ilustru,
splendid);
strălucitor, adj. (
splendid,
lucitor).