chilím (chilímuri),
s..n –
Covor,
scoarță. – Mr.
chilime. Tc.
kilim (Miklosich,
Türk. Elem., II, 111; Șeineanu, II, 111; Berneker 503; Lokotsch 1176; Ronzevalle 147; Vasmer 557), cf. ngr. ϰιλίμι,
alb.
kjilim, bg.,
rus.,
pol.
kilim, sb.
ćilim, rut.
kylym.